Jak oślepione słońcem ptaki
W strachu szukamy swoich gniazd
Wypatrujemy nieba znaków
Gnamy na oślep, tracąc twarz.
Kto nie ma twarzy, kto imienia.
Komu paraliż zadał strach.
Kto dziś wolności nie docenia.
Jutro mu plecy złoi bat.
Jutro to może być za późno.
By z ruin dźwignąć stary dom.
Cegłę do cegły składać równo.
Dzisiaj ostatni przestróg dzwon.
Stanąć na nogi Polska musi.
Solidarności wielki gmach.
Trzeba nam kochać się nie kłócić.
W sercach odwagę mieć – nie strach.
Kto czuje winę, kto pokorę.
Gdy przyzna się – wybaczy Bóg
Nic mu nie wydrą – nie zabiorą.
I spać spokojnie będzie mógł.
Więc póki czas i póki pora.
Siada przy stole z bratem – brat.
Rozsądek każe, serce woła.
Nie stój nade mną tak jak kat.
Każdy z nas nosi polskie imię
I chce po polsku myśleć, żyć
Życie nie wieki trwa lecz chwilę.
Chcę żyć naprawdę!
Wykonanie: Jutro już może być za późno
Jutro już może być za późno – Pieśni Religijne – Zespół Oratorium
Piosenki Oazowe
Leave a Reply