Psalm 78

Jednakże nadal grzeszyli
nie wierzyli Jego cudom.
Szybko ich dni zakończył
i lata ich nagłą zatratą.
Gdy ich zabijał, szukali Go,
nawracali się i znów szukali Boga.
I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałą,
że Bóg Najwyższy ich Zbawicielem.
Lecz oszukiwali Go swymi ustami
i kłamali Mu swoim językiem.
Ich serce nie trwało przy Nim,
w przymierzu z Nim nie byli stali.
On jednak litując się
odpuszczał winę, a nie wytracał
i często odwracał swój gniew,
i nie pobudzał całej swej, zapalczywości.
Przypominał sobie, że są tylko ciałem
i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca.

Ileż razy drażnili Go w pustyni
i zasmucali Go na pustkowiu!
I ponownie Boga wystawiali na próbę,
gniewali Świętego Izraela.
Nie pamiętali Jego ręki –
dnia, w którym ich wybawił z ręki przeciwnika,
kiedy czynił w Egipcie swe znaki
i swoje cuda na polu Soanu,
i rzeki ich w krew zamienił,
i ich strumienie, aby pić nie mogli.
Nasłał na nich muchy, które ich kąsały,
i zgubne dla nich żaby.
Ich zbiory wydał owadom,
a owoc ich pracy szarańczy.
Poraził gradem ich winnice,
a szronem ich sykomory.
Ich bydło wydał na pastwę zarazy,
a na pastwę choroby ich trzody.
Zesłał na nich żar swojego gniewu:
oburzenie, zapalczywość i udrękę –
orszak zwiastunów klęski.
Otworzył drogę dla swego gniewu:
nie zachował ich od śmierci,
ich życie wydał zarazie.
I poraził w Egipcie wszystko pierworodne,
pierwsze ich płody w namiotach Chama.
A swój lud wyprowadził jak owce
i powiódł w pustyni jak trzodę.
Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali,
a ich wrogów przykryło morze.
Wprowadził ich do swej ziemi świętej,
do gór, które nabyła Jego prawica;
i wygnał przed nimi narody,
a im losem wyznaczył dziedzictwo
i w namiotach tamtych osadził szczepy Izraela.

Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga
Najwyższego,
i Jego przykazań nie strzegli.
Odstępowali zdradziecko jak ich ojcowie,
byli zmienni jak łuk zawodny.
Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny
i wzniecali Jego zazdrość swoimi rzeźbami.
Bóg usłyszał i zapłonął gniewem,
i zupełnie odrzucił Izraela.
I porzucił mieszkanie w Szilo,
przybytek, gdzie mieszkał wśród ludzi.
I oddał swoją moc w niewolę,
a swą chwałę w ręce nieprzyjaciół.
I wydał pod miecz swój naród,
i rozjątrzył się na swoje dziedzictwo.
Młodzieńców ich pochłonął ogień,
a nad ich pannami nie śpiewano pieśni weselnych.
Ich kapłani poginęli od miecza,
a ich wdowy nie mogły lamentować.

Lecz Pan się ocknął jak ze snu,
jak wojownik winem zmożony.
I poraził od tyłu swych nieprzyjaciół:
wieczystą sromotą ich okrył.
Odrzucił namiot Józefa
i nie wybrał szczepu Efraim
Lecz wybrał pokolenie Judy,
górę Syjon, którą umiłował.
I wzniósł swoją świątynie jak wysokie niebo,
jak ziemię, którą ugruntował na wieki.
Wybrał swego sługę Dawida
i wziął go od owczych zagród:
powołał go, gdy chodził za karmiącymi [owcami],
by pasł Jakuba, lub Jego,
i Izraela, Jego dziedzictwo.
On ich pasł w prawości swego serca
i roztropnie prowadził swoimi rękoma.