Historia dwóch powołań

Tekst Piosenki: Historia dwóch powołań

Janek z Krzysiem chodzą smutni
I zmartwieni są okrutnie:
Chcieli dostać długi pociąg,
Mama powiedziała – nie!

Że pieniędzy jest za mało
W portmonetce, na PeKaO.
Trzeba składać,
Za pół roku kupi się.

Siedzą i gryzą paznokcie
I o stół oparli łokcie:
Bez pociągu żyć się nie da,
Choćby w domu była bieda.

Myślą, rozciągają szelki,
Taki to wysiłek wielki.
Nagle słychać triumfu gwizd:
Piszemy do Boga list!

Przecież wszystko może On.
„Dobry Boże, Ty, co możesz
Stworzyć słońce, góry, morze –
Spojrzyj z nieba, bo nam trzeba
Kupić jeden pociąg i
I wagonów sześć. Nie! Osiem!
Szlaban, co się sam podnosi,
Dużą stację, co ma otwierane drzwi”.

Narobili kleksów tysiąc,
Ale obaj mogą przysiąc,
Ze prosili o to grzecznie,
Co potrzebne im koniecznie,

I wzdychali po cichutku,
Że ta kartka taka krótka,
Lecz wcisnęli jeszcze zdanie:
„Czekoladę daj nam, Panie,
czekolada dobra jest…”

A w niedzielę Krzysio z Jankiem
do kościoła idą rankiem
I czy pociąg gdzieś nie stoi,
Pilnie rozglądają się.

Patrzą – nie ma za filarem,
na ambonie, za zegarem
I na wieży nie ma,
Bo tam byli też.

I za tydzień też szukali.
Już są zrozpaczeni cali.
Nie ma stacji i wagonów,
I szlabanu, i peronów.

I już obaj prawie płaczą;
Może był za tani znaczek,
Lub Pan list odrzucił w kąt,
Bo za błędem tam był błąd,
Albo, że gryzmoli Krzyś.

Po miesiącu się poddali,
Po dwóch pozapominali,
A za rok to już nie pociąg,
A gitary chcieli mieć.

Ktoś pomyśli, że normalne,
Takie zwykle i banalne
I że koniec
Już historii będzie tej.

Lecz minęło lat dwadzieścia,
Czy wam w głowie się pomieści:
Oto na biało ubrani
Stoją w kruchcie dwaj Kapłani.

Już ruszają do ołtarza,
Rozmodlenie na ich twarzach.
Poznasz tych, co wezwał Pan:
To ksiądz Krzysztof, to ksiądz Jan.
Tak, tak, tak – to oni są.

Stary proboszcz słowo głosi,
Ten, co ich na rękach nosił.
Mówi dużo o radości,
Z oczu płyną, jak groch, łzy.

A na koniec rzekł: „Kochani,
Ja wiem, Wasze powołanie
Na pociągu jest oparte,
Co w Was tkwi.”

Bracia spojrzeli na siebie.
Jaki pociąg – wiesz coś?
– Nie wiem!

A Kanonik, już z wesoła
Mówi: „pociąg do Kościoła,
Wyproszony przez Was w liście,
Chyba nie zapomnieliście.”

Pan Bóg daje razy sto
O co ludzie proszą Go.
Nim uklękniesz –
Przemyśl to!

A po Mszy świętej prymicyjnej
Bracia otrzymali od Księdza Kanonika
Po tabliczce czekolady…

Wykonanie Piosenki: Historia dwóch powołań

 
Przejdź do pozostałych: Piosenki o Powołaniu