Coście nieba straciły

Tekst Kolędy: Coście nieba straciły

Coście nieba straciły, to świat nie ogarnie,
Pustki Boga złowiły i Pasterza owczarnie.
Darmo gwiazdy świecicie, na stratę się żarzycie,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu nie marnie.

Co zamyślał od wieków, to wykonał w czasie:
Sercem przylgnął do człeka, kształt jego wziął na się.
Nieobjęty drobnieje, Wszechmogący maleje
Żyć Mu z nami ziemianami wszakże podoba się.

Zbierajcie się niebiescy Książęta, Hetmani,
Wszyscy nieba mieszkańcy, a boscy poddani.
Mocarz nieba w powoju, Bóg Dziecina w łez znoju
Żyć Mu z nami ziemianami, jak u zdroju łani.

W zimnej chacie drętwieje, szturm[1] roztwiera wrota,
Delikatne łzy sieje ubogi Sierota:
Co doświadcza, to chwali, w niedoli się nie żali,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu ochota.

Niewczasem się hartuje, ucząc stateczności
Ludziom niebo daruje, żyjącym w mierności,
Rączki do Matki sili, do pokarmu się kwili,
Żyć Mu z nami ziemianami, to Jego słodkości.

Gminem serca ludzkości przystawajcie mili,
We wzajemnej łączności — króle i pasterze,
Z całym oddaj się światem, niech zna Boga świat — bratem;
Żyć Mu z nami ziemianami, jako w złotej chwili.

W Betleemskiej brożynie, kto głowy nie zwije,
Serca nie da Dziecinie, nie godzien, że żyje:
Cukier Jezus w słodyczy, głos Marpejski dziedziczy
Żyć Mu z nami ziemianami, Jego delicyje.