Mieszkańce ziemi i wy co niebiosy

Tekst Pieśni: Mieszkańce ziemi i wy co niebiosy

Mieszkańce ziemi i wy co niebiosy.
Górne dzierżycie, zlejcie wdzięczne głosy;
Imię Maryi sławmy w uniesieniu,
Imię po Boskiem najświętsze imieniu!

O Imię, Imię nad wszystkie imiona,
Tyś naszych imion ozdoba, korona,
Imię mej Pani dozwól, niech Cie sławię,
A sławiąc Ciebie, duszę moja zbawię.

Nie ludzka mądrość, ale Trójca cała,
Tobie to Imię, o Maryo! dała;
Nam na pocieche — a Tobie na chlubę,
Wrogom zbawienia na postrach i zgubę.

To święte Imię znaczy: „Pełne morze,”
Boś Ją uczynił morzem łaski, Boże!
O, z tego morza niechże spłyną zdroje
Lask na to zwiędłe, oschłe serce moje!

Marya znaczy: „Gwiazda morza” jasna,
Co gwiazdom nieba, to Maryi własno;
Gwiazdy gdy promień złoty nam spuszczają,
Ubytku swojej jasności nie znają.

I Ty, o „Gwiazdo!” z panieńskiej jasności,
Wydając Słońce nam sprawiedliwości,
Jezusa, Zbawcę, ubytkuś nie znała,
Stawszy się Matką, Pannąś pozostała.

Jak gwiazda morska, „polarna” nazwana,
Błędnym żeglarzom na kierunek dana,
Imię Maryi tak na niebios szczycie
Przez to burzliwe nam przyświeca życie.

Życie na ziemi, to morska żegluga,
Dla jednych krótka, a dla drugich długa;
Na tem się morzu gniewne burze srożą,
Skały, przepaści zguba łódce grożą.

Chceszii do portu” szcześliwic dopłynąć,
Ominąć skały, wśród zguby nie zginać?
Wznieś do tej Gwiazdy, co świeci wysoko,
Wznieś do Maryi i serce i oko!

Gdy wiatry pokus bija w łódki boki,
Gdy fala dumy rzuca ją w obłoki;
Gdy burza gniewu porwie cię brzemienna,
Lub toń w rozpaczy grozi ci bezdenna.

Wznieś twoje oczy i serce do góry,
Kędy przez czarne tego świata chmury,
Tej morskiej Gwiazdy świeci blask promienia,
Wzywaj słodkiego Maryi imienia.

Gdy na cię spuści Swój promyczek drogi,
Uśpią się fale, ucichnie wiatr srogi;
Za Jej przewodem łódź przepaści minie,
I w port zbawienia bezpiecznie zawinie.

Marya znaczy i „Mirę” goryczy,
Mieczem przebita, nie znała słodyczy,
Lecz kielich męki całe życie piła,
By nam gorycze w słodycz przemieniła.

Gdy ci boleścią serce się rozrani,
Wezwij Imienia twej przesłodkiej Pani;
Ona łzy otrze, co ci świat wyciska,
A serce pokój, wesele odzyska.

Marya jest też „Pani uwielbiona,”
Ojciec, którego Syn wyszedł z Jej łona,
Nadał Jej władze na niebie, na ziemi,
Nad Aniołami i nad śmiertelnymi.

I rzekł: „Po Boskiem niech Imieniu Syna,
Ze czcią się wszelkie kolano ugina,
Niebieskie, ziemskie i zmroczone cieniem,
Przepaści przed Twem, Maryo! Imieniem.”

Wiec cześć po Bogu najwyższą Twojemu,
Dajem, “o Pani! Imieniu świętemu,
A gdy go pełni ufności wzywamy,
Niech wielowładnej Twej mocy doznamy.

Niechaj z ust, z serca nigdy nie wychodzi,
Niechaj mi świeci, strzeże, rządzi, słodzi!
Aż gdy snem śmierci to serce zadrzymię,
Chcę wielbić, sławić Twe, Maryo! Imię.

V. Niech bedzie Imię Najświętszej Maryi błogosławione;
R. Teraz i zawsze i na wieki wieków.
v. Panie! wysłuchaj itd.

Módlmy się.
Wszechmogący Boże! daj, prosimy, ażeby wierni Twoi, którzy pod opieką Imienia Najświętszej Maryi Panny weselą się, za Jej litosciwem Wstawieniem się od wszelkiego złego wolni byli na ziemi, a w niebie wiecznego wesela dostąpić mogli. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen.

Wykonanie utworu: Mieszkańce ziemi i wy co niebiosy