przez GDY SIĘ CHRYSTUS RODZI
Akt 1
(pasterze śpią, jeden czuwa i rozmyśla trzymając fujarkę)
Maciek – Chociaż fujarka potrafi wyśpiewać co w duszy i sercu człowieka siedzi,
To jakoś nie mogę sobie poradzić,
Bo w życiu raz radość i słodycz, raz ból i płacz, że serce chcę pęknąć.
Dobrze, że mam braci; w trudnych chwilach w gromadzie raźniej.
Niech sobie pośpią. Ja będę czuwał.
(z ciemności wyłania się diabeł)
Diabeł – Co ty Maciek mówisz?
Czy ty głupi jesteś, że masz tyle serca dla pastuchów?
Nikt na świecie nie ma współczucia dla drugiego, tylko ty jeden.
Maciek – Zostaw mnie, nic ci nie jestem winien, idź sobie dalej bo nic nie wskórasz.
Diabeł – Co ty za pan, że z tobą nie można pogadać?
Ze mną sam Herod się liczy, a ty uciekasz. Nie bądź głupi.
Maciek – Mogę być i głupi i niech się Herod z tobą brata.
Ja mu niczego nie zazdroszczę. Wystarczą mi góry wysokie i lasy.
Patrzę w słońce, słucham szumu drzew i jestem szczęśliwy.
Diabeł – Mówisz, że nie chciałbyś być Herodem, bo chyba nawet nie wiesz,
Jaki on bogaty i wszystko potrafi zrobić co zechce.
Maciek – Herod Herodem, a Maciek maćkiem, daj mi święty spokój i idź sobie do Heroda.
(diabeł wychodzi, wchodzi anioł, zbliża się do Maćka i kładzie mu rękę na ramieniu)
Maciek – Przyszłaś znów moja pani. Usiądź, proszę, obok mnie.
Odpędź tęsknotę, bo mnie chce zadusić. Był tu diabeł i żarty sobie stroił.
Anioł – Zostanę chętnie z tobą, porozmawiam,
Bo ty i twoi bracia najlepiej zrozumiecie tajemnicę dzisiejszej nocy,
Takiej, jakiej jeszcze nie było i nie będzie.
Jak myślisz, czy na ziemi jest wszystko dobrze?
Maciek – Ja tam nie wiem.
Dla mnie słońce pięknie świeci, gwiazdy radośnie mrugają na niebie,
Aż radość w sercu czuję.
Ptaki, motyle, lasy, łąki – tyle cudowności. A jednak na duszy jakoś tęskno.
Żal mi trochę ludzi, bo wilkami są dla siebie, tylko za pieniędzmi gonią;
Cierpią, chorują, a później bez nadziei umierają.
Anioł – Widzisz, chociaż świat jest tak piękny, to ludziom na ziemi jest źle.
Wytłumaczę ci skąd tyle zła bierze się wśród ludzi.
Kiedyś Bóg stworzył raj dla ludzi.
Pierwszy człowiek – Adam, był szczęśliwy,
Otrzymał niewiastę – Ewę za żonę, rozmawiał z Bogiem.
Nie wolno mu było tylko jednego – zjeść owocu z drzewa poznania dobra i zła,
Bo wtedy niebo zamknie się przed nim i spadnie na niego wszelkie zło.
Maciek – Pewnie Adam nie zerwał owocu z zakazanego drzewa?
Anioł – Niestety szatan – wąż skusił Ewę, która zerwała owoc i dała Adamowi,
A te go zjadł. Musieli opuścić raj.
Maciek – Nieszczęśliwi, teraz już wiem dlaczego ludziom tak się źle powodzi.
Ale czy nie ma dla nich żadnego ratunku?
Anioł – Jest ratunek. Bóg obiecał zesłać swego Syna jako Zbawcę wszystkich ludzi.
Przyniesie On zgodę i miłość, a czas Jego przyjścia jest bliski.
Właśnie tej nocy będziesz oglądał cuda na własne oczy.
Już odchodzę, ale ty pamiętaj co ci powiedziałem (wychodzi).
Maciek – Co to będzie, co to będzie?
(słychać kolędę „Wśród nocnej ciszy”)
Maciek – Bartek, Szymek, Wojtek, Jasiek! Obudźcie się szybko, bo umrę ze strachu!
Noc, a niebo jasne jak w dzień!!!
Wojtek – Czego krzyczysz, gdy wszyscy śpią. Jaka jasność, jakie słońce, co ci się przyśniło?
Maciek – Nie przez sen widzę, lecz na jawie. Oprócz tego słyszę też śpiewanie.
Bartek – Nie budź drugich, gdy się tobie przewidziało.
Kto po nocy śpiewa – sowy, wilki? A ta twoja światłość, to blask ich oczu.
Maciek – To nie sowy ani wilki. Przypatrz się łunie, która okrywa niebo.
Szymek – Gdzie ta łuna?
Jasiek – Prawdę gada, co to będzie, Wojtku?
Wojtek – Pobudźmy wszystkich i uciekajmy! (budzi pozostałych)
Tomek – Co jest, czy co złego się stało?
Szymek – Patrzcie jak niebo blaskiem bije. Uciekajmy …
(biegając szukają swoich rzeczy)
(wchodzi Gabriel, pasterze ze strachu padają na kolana)
Gabriel – Nie bójcie się, nic wam złego nie zrobimy.
Jesteśmy od Boga posłani i radosną wieść wam przynosimy.
W lichej stajence Bóg się dla was rodzi, śpieszcie przywitać swego Pana (wychodzi).
Bartek – Na bok strachy, już wiem co się stało.
Niezwykłej dożyliśmy chwili;
Własnymi oczyma oglądamy to, co przepowiadali prorocy.
Maciek – Powiedział mi dzisiaj Anioł, że cuda tej nocy oglądać będziemy,
Że spełni się obietnica dana ludziom w raju, że narodzi się Odkupiciel,
Który świat naprawi, ludziom miłość i szczęście przywróci.
Odtąd jagnię z wilkiem będzie w parze chodzić, a zając z psem będą się bawić.
Kuba – Więc radujmy się z tego, co nam zostało objawione.
(chodzą dokoła sceny śpiewając kolędę „Dzisiaj w Betlejem”)
Akt 2
(stajenka, w żłóbku Dzieciątko, przy nim Maryja i Józef oraz Aniołowie)
(wychodzi Anioł Gabriel)
Gabriel – Jaka niezmierzona miłość dobrego Boga dzisiaj okazała się ludziom.
Dziś Pan zstąpił z obłoków i leży w zimnym żłobie.
Aniołek 1 – Ja Go ogrzeję i rozbawię.
Aniołek 2 – Cud Boskiej miłości.
(zbliżają się do Dzieciątka i wykonują w Jego kierunku gesty)
Maryja – Już Dziecina się uśmiecha, serce przepełnia radość.
Gabriel – Spieszmy ludziom zwiastować wesołą nowinę, aby przybyli powitać Dziecinę.
Najpierw pastuszkom, niech pierwsi się dowiedzą.
(wchodzą pasterze ze śpiewem „Pójdźmy wszyscy do stajenki”)
Bartek – Witaj Najświętsza Panno Maryjo.
Pozwól nam – ubogim pastuszkom, złożyć hołd Bożemu Dziecięciu.
Witaj Jezu, serca i dusze nasze pełne są dziś szczęścia największego,
Bo Ty, Boże i Panie nie w pałacach, ale w ciasnej i ubogiej narodziłeś się stajence.
Wojtek – Maryjo, przyjmij mnie na służbę.
Ja całe dnie i noce przy Jezusie posiedzę i zrobię wszystko co trzeba.
Kuba – Ja też chcę służyć małemu Jezusowi.
Umiem pieluchy wyprać i kaszę ugotować.
Tomek – Ja będę Mu śpiewał i bajki opowiadał.
Maciek – A ja to koniecznie zostanę przy żłóbku.
Chociaż tęskno za górami, będę przy Panience.
Dziecinie niczego nie zabraknie.
Przyniosę wody na kąpiel, nazbieram drewna na opał, posprzątam stajenkę.
Pozostali P. – Cóż się z nami stanie?
To i my zostaniemy, bo gdzie będzie nam lepiej, jak nie w służbie u Jezusa.
Józef – Uspokójcie się bracia, bo chcę wam coś powiedzieć.
Pięknie żeście postąpili, że tu przyszliście i dary złożyli.
Tu jednak na zawsze zostać nie możecie.
Maryja pragnie sama Jezusa wychować i ja też po to tu jestem.
Przyjmuje Dzieciątko wasze chęci najlepsze, lecz pamiętajcie,
Że każdy Mu służy i chwałę przynosi,
Gdy spełnia obowiązki swoje tam, gdzie go Bóg postawi.
Wracajcie do swoich zajęć z błogosławieństwem Jezusa Maleńkiego,
A przed odejściem zaśpiewajcie Mu jeszcze raz.
Bartek – Zaśpiewajmy (śpiewają „Przybieżeli do Betlejem pasterze”)
Maciek – Patrzcie, patrzcie jaka gwiazda śliczna nad szopą rozbłysła.
(wchodzą Trzej Królowie z darami)
Kacper – Przybyliśmy z naszych krain na dalekim wschodzie,
By pokłon złożyć Bogu.
Hołd Ci składamy jako najmożniejszemu Panu.
Tobie służyć najwierniej pragniemy.
Dowodem naszej wierności i oddania niech będzie złoto, które składam w darze.
Melchior – Panie, nie tylko jesteś Królem, ale i najwyższym Kapłanem.
Przyjdzie czas, że ofiarę złożysz za nas Bogu i niebo nam otworzysz.
Więc Ci składam w darze, jako Kapłanowi, kadzidło najprzedniejsze.
Baltazar – Boże, tak nas ukochałeś, że z miłości stałeś się człowiekiem.
Cierpienie i ból dzielisz z nami.
Przyjmij mirrę na znak, że wierzymy, iż będąc Bogiem stałeś się człowiekiem.
Maryja – Kochani pastuszkowie i wy dostojni Królowie:
Mały Jezus patrzy na waszą miłość i oddanie.
Niech Jego błogosławieństwo będzie dla was największą nagrodą.
(pasterze i królowie klękają i śpiewają „Podnieś rękę Boże Dziecię”)
Co myślisz?