Adoracja młodzieżowa przy Grobie Pańskim

ADORACJA MŁODZIEŻOWA PRZY GROBIE PAŃSKIM

Wielka sobota

Staję przed. Tobą, Boże cichy i cóż Ci powiem?

Jak świece zdmuchnięte przez wicher – pogasły słowa

I tylko się serca kaganek szybko rozżarza,

Adorujący w niemym trwaniu – jak przed ołtarzem,

Nie krzyczy ani woła w męce – ani się żali…

I nie przeprasza za dawne winy – o nic nie prosi

Jak wieczna lampka nocną godziną – milczy, jest, płonie…

 

Stajemy przed Tobą, Panie, w nagości prawdy o sobie, w poczuciu naszej nędzy i grzeszności. Ty ją najlepiej znasz. Ty wiesz, jak sami z sie­bie jesteśmy bardzo bezradni, dlatego jak śle­piec spod Jerycha wołamy: Jezusie, Synu Dawida ulituj się nad nami. I litujesz się nad nami, przychodzisz jako Odwieczna Miłość, dająca się, przelewająca się na wszystkie byty stworzone. Pragniemy zanurzyć się w tajemnicę Twej miłosiernej miłości, by wielbić Ciebie, który aż do szaleństwa Żłóbka, Kalwarii i Eucharystii ukochałeś nicość, przy­szedłeś szukać zagubionych, a chorym opatrzyć rany i ukoić ból.

 

Gdy patrzę na Ciebie to:

„Teraz wiem”

że musisz być

przeraźliwie doskonały

wieczny i nieśmiertelny

nierozpoczęty i nieskończony

zbawiający i umiejący słuchać

skoro nie lękałeś się umierać z miłości

skoro nie bałeś się być słabym

oddychać ciężko po każdym złudzeniu

być zbitym na kwaśne jabłko” (x. J. Twardowski)

 

Pieśń

 

Miłość Boga przychodząca do nas w Jezusie Chrystusie jest miłością miłosierną, gdyż mi­łosierdzie jest zawsze pięknym kwiatem i owo­cem wyrosłym na drzewie miłości. Tam gdzie po­jawia się nędza stworzenia, pojawia się również miłość zmierzająca do usunięcia jakichkolwiek braków, niedostatków, bólu, cierpienia. Miłosierdzie Boga uwydatnia się szczególnie wobec człowieka doświadczającego  największej nędzy, jaką jest grzech.

Nauczałeś o nim, Chryste, w przypowieściach, ale nade wszystko udowodniłeś je swoją śmiercią i zmartwychwstaniem. Pragniesz odpuszczać grze­chy, gdyż poprzez to ujawnia-się Twoja bezgra­niczna miłość miłosierna, która jest bezkresna, jak Ty sam» Dlatego słowami współczesnej  poetki wołamy:

CIERPLIWY BOŻE

Który pamiętasz o nas, choć my o Tobie zapominamy.

Który cierpliwie czekasz, a my nie przechodzimy.

Który myślisz o nas, a my jesteśmy zajęci doczesnością.

Który się troszczysz pomimo naszej obojętności.

Który grzejesz Miłością nasze lodowate serca.

Który karmisz Chlebem nas obojętnych na głód bliźnich.

Który jesteś WSZYSTKIM, a my odkładamy Cię na później,

na starość, której może nigdy nie doczekamy,

Ty, który nas kochasz. uprzedź nas Swą łaską

bo bez niej nie zrobimy nawet kroku w Twoją stronę.

 

Pieśń

 

Śmierć… O czym myślisz stojąc nad grobem? O czym myślisz patrząc na krzyż?

“Dzień w dzień, w każdej godzinie, w wioskach i w miastach, na ulicach spokojnych i ruchliwych, w szpitalach i w domach starców, w pałacach i izdebkach biedaków, lub gdzieś na rogu ulicy spotykamy ludzi, zakrywających rękami zbolałą twarz, złamanych cierpieniem, bezradnie płaczących nad nieubłaganą śmiercią.

Dlaczego tyle bólu ? Dlaczego paraliż ? Dlaczego rak ? Dlaczego kalectwo ? Dlaczego wypadek, po którym nigdy nie będzie można chodzić ? Dlaczego w pełni życia odszedł, zginął? Dlaczego … Dlaczego … Dlaczego …”

“Lęk przed śmiercią i radość życia – tak ściśle są ze sobą związane. Śmierć brutalnie wszystko psuje, zatruwa wszystkie przyjemności, odbiera wszelką pewność, unicestwia organizm, którym chłonę radość życia.

Nikt nie wie, jak zapobiec śmierci. Nauka również. Milczy się na ten temat i chętnie się       o tym zapomina. Kiedy znika kondukt pogrzebowy, ruch uliczny nabiera tempa.

Nie wolno mi odrzucać myśli o śmierci.

Byłaby to strusia polityka, bowiem i tak wszystko sprowadza się do pytania! Czy śmierć kończy wszystko, czy nie ?

Jeżeli śmierć wszystko kończy, to jej nadejście jest dla mnie wyrokiem unicestwiającym. Jeśli jednak śmierć nie kończy wszystkiego, to nabiera to całkowicie nowego wymiaru.

W obliczu śmierci, tego krytycznego momentu mojego życia, przez który muszę przejść sam, staję przed pytaniem: wszystko czy nic, sens czy bezsens życia, Bóg czy nieskończona pustka?

Tajemnica życia i śmierci wiąże się ściśle z tajemnicą samego Boga.

Jeśli moje własne, niepowtarzalne “ja” nie znajduje zadawalającego wyjaśnienia w fizyce, chemii lub biologii, to nie znajduję też wytłumaczenia Boga w naukach przyrodniczych. Pozostaje mi tylko nadzieja! To właśnie ona daje mi radość życia aż do ostatniego tchnienia.

Bóg jest miłością. Jest mi wierny. Podtrzymuje mnie. Mam umrzeć, aby żyć wiecznie         w nigdy nie gasnącej Miłości”.

Pieśń

Powoli zbliża się noc. Noc czekania. A wcześniej był krzyż i cierpienie. Żydzi, rękami żołnierzy rzymskich zabili Chrystusa. A ja gdzie byłem wtedy? Gdzie ty wtedy byłeś?

 

“Gdzie byliśmy wtedy, gdy nasz Pan modlił się i cierpiał w Ogrodzie Oliwnym

A uczniowie spali?

Zaś dranie, łobuzy i sługusy szukali Go.

Znaleźli. Pojmali. Uprowadzili.

Bo zamiast: ząb za ząb, oko za oko,

Głosił: Miłujcie nieprzyjaciół waszych.

Byliśmy z uczniami?

Może serca nasze wołały: ludzie za co Go aresztujecie?

Ale boję się tej myśli, że tego wieczoru byliśmy najgorsi wśród tej zgrai

Że dopasowaliśmy się do sytuacji, by być na wierzchu.

Widzieliśmy, jak żołdacy, faryzeusze, oszuści

Prowadzili Pana związanego przed sąd Kajfasza, Piłata,

By raz na zawsze skończyć z Nim.

Uczestniczyliśmy w parodii procesu.

Sędzia łapczywie uwierzył fałszywym świadkom

I skazał Pana na śmierć przez ukrzyżowanie,

Za to, że my nie dorośliśmy do prawdy mesjańskiej.

Może chcieliśmy krzyknąć: To Ten na którego czekamy.

Ale boję się tego wspomnienia,

Że byliśmy w tłumie i krzyczeliśmy najgłośniej: Ukrzyżuj Go!

Schowaliśmy się za węgłem jakiegoś domu,

Gdy siepacze, łotrzy, pijacy biczowali, pastwili się nad Nim,

Przybili do krzyża naszego Pana.

Za to, że powiedział prawdę: Jestem Synem Bożym,

Prawdę oczywistą, udowodnioną, ale kłującą, niechcianą.

Może oczy nasze pytały: dlaczego?

Ale głośno powtarzaliśmy wraz z motłochem:

Dość zamieszek, ukrzyżuj Go! Nie mamy króla, tylko rzymskiego cesarza.

Staliśmy w gęstym tłumie, gdy Pan, nasz Pan, wisiał na krzyżu i umierał.

A złodzieje, tchórze, dwulicowcy wrzeszczeli:

Widzisz, taki jest Twój koniec

Jeśli jesteś Mesjaszem, uwolnij siebie z tej okropności.

Byliśmy przekonani, że to niewinna krew.

Spadnie ona na nas i na nasze dzieci.

Ale nie krzyknęliśmy tak, tylko: hej, Ty tam, jeśli jesteś tym … to…

Prześladuje mnie ta myśl,

Że my porządni ludzie, daliśmy się tak omamić,

Co więcej, wykorzystaliśmy wszystkie środki przekazywania myśli:

Pieniądze, reklamę, klakierów…

By wmówić sobie i całej hołocie, że mamy rację,

Że to jedyny sposób na spokój w państwie rzymskim.

 

A gdzie, jesteśmy dzisiaj?

Lękam się tej myśli, która budzi mnie w środku nocy,

Że my tam wciąż jesteśmy: w Ogrodzie Oliwnym,

Przed pałacem Piłata, wśród krzyżujących na Golgocie,

I przekrzykujemy się nawzajem: ukrzyżuj Go! Ukrzyżuj Go

Za to, że wprowadzał nowy porządek.

Boję się tej myśli…”

Pieśń

 

„Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden               z  żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”.

Przebili serce, które jest wyłącznie własnością Boga. Serce które uczy kochać, przebaczać     i dziękować.

I tu pragnę się zatrzymać. Swoje oczy utkwić w Twoje umęczone i poszarpane serce. Jezu, już nie chcę pytać, dlaczego, po co, jak mogli… Wystarczy, gdy wspomnę, że do końca nas umiłowałeś.

Do końca, gdyż zranili to, co było skarbnicą Twojej nieskończonej miłości. Serce, które wiernie bije miłością świeżą i pełną świętości. Przebili serce, które tuliło do siebie dzieci, Serce na którym wielokrotnie spoczywał Twój umiłowany uczeń. Patrzę i nie śmiem dotknąć Twego Źródła czystej i wciąż gorącej miłości. Wiem tylko to jedno, że jest ono dla mnie przystanią, gdzie mogę odpocząć, gdzie mogę ukoić swój ból, gdzie mogę zażyć Twojej błogosławionej dobroci.

Jezu wiem, że Twoja miłość, wciąż jest, wciąż trwa, wciąż kwitnie. Serce moje pragnę zbliżyć do Twojego, gdyż tylko w Nim jest moje istnienie, tylko ono jest prawdziwym Życiem         i Zmartwychwstaniem naszym. Człowieku pragnij tylko Serca Bożego, gdyż ono jest jedynym Źródłem wiecznej miłości.

Pieśń

 

Uwielbiam Twoje święte Ciało, które tak leży spokojnie. Jezu uwielbiam i trwam. Sam powiedziałeś: „Kto wytrwa do końca będzie zbawiony”.

Przed oczyma widzę Ciebie, dążącego do Betani do swoich przyjaciół: Marii, Marty             i Łazarza. Widzę Cię idącego z miłością  do córki Jaira. Widzę wciąż i myślę, że to Ty sam dokonałeś wskrzeszenia. Wybiegam jak Marta do Ciebie i pytam: „Dlaczego jeszcze leżysz            w grobie ?”

Ja jestem Zmartwychwstaniem i Życiem, kto we Mnie wierzy, choćby i umarł żyć będzie. Każdy kto żyje i wierzy we Mnie nie umrze na wieki”.

Czy wierzysz w to?!  (chwila ciszy)

Pieśń

 

Wejście do Grobu zawalone kamieniem. Stoję przed nim. Stoję bezradny i mały.

Panie, kamienia nie odwalę bom zbyt słaby. I śmierci nie pokonam, to nie leży w mojej mocy. Stoję więc bezradny i mały.   I tylko wpatruję się w ten kamień, jakbym chciał wzrokiem go przeszyć. Jakbym chciał zobaczyć co jest za nim; co jest po drugiej stronie śmierci.

Podejdę Panie bliżej, najbliżej jak potrafię. Dotknę rozpalonym czołem zimnego, chropowatego kamienia i będę czekał.

Będę czekał na cud zmartwychwstania!

Będę czekał Panie! Zmartwychwstań!

Pieśń

 

“Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli.

Anioł zaś przemówił do niewiast: Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał jak powiedział. Chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie. Oto, co wam powiedziałem. Pospiesznie, więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością i pobiegły oznajmić to Jego uczniom”.

 

Pieśń

 

“Gdy pochylasz się w sercu nad pustym grobem, w którym nie ma już Jezusa…

Gdy przyjmujesz Jego zapewnienie, że zostanie na zawsze pośrodku nas…

Gdy odnajdujesz w sobie czystą radość…

Gdy zwyciężasz mrok grzechu…

Gdy światło oświetla twoją drogę…

 

Zawsze wtedy odradza się w tobie cud Zmartwychwstania.

Powtarza się Jego nieskończona moc.

Ujawnia się dla ciebie – wtedy, gdy tego najbardziej potrzebujesz.

Uobecnia się w twoim pragnieniu.

Staje się chlebem,  który codziennie trzeba spożywać, by pozostać silnym.

By zachować życie.

Staje się Chlebem.

Chlebem Eucharystycznym, przypominającym ci, że umarłbyś bez Niego –

ukrzyżowany przez niedole życia, a żyjesz dzięki Niemu –

wydźwigany ze śmierci cudowną siłą.

Gdy pusty grób staje się dla ciebie symbolem…

Gdy przestajesz się lękać, do śmierci już nie ma, i płaczu już nie ma, i zła już nie ma…

Gdy On zmartwychwstał w tobie…

Wtedy – ZMARTWYCHWSTAŁ PRAWDZIWIE